Praca zdalna w perspektywie jednostkowej i organizacyjnej

Technostres

Praca zdalna znacząco ujawniła jednak niebezpieczeństwo tzw. technostresu (ang. technostress/techno-stress) lub inaczej stresu cyfrowego (ang. cyber stress), czyli „doświadczenia stresu podczas używania nowoczesnej technologii informacyjnej przez użytkowników tej technologii” [11]. Z Raportu o dobrym samopoczuciu. Praca w domu 2022 [12] wynika, iż 25% Polaków cierpi z powodu odczuwanego stresu związanego z używaniem komunikatorów, maili i telefonów. Skargi dotyczyły także wymogu całodobowej dyspozycyjności (19,7%) i zatarcia granic między życiem prywatnym a zawodowym (34,3%).

Tabelaryczne porównanie w tab. 1 „obu stron medalu” ujawnia pewne paradoksy – z jednej strony, praca zdalna ułatwia jednostce łączenie i synchronizację ról, a z drugiej strony, może być wręcz przeciwnie. Tę pozorną niespójność zauważa się w wynikach badań – ankietowani deklarują, iż świadczenie pracy poza siedzibą firmy pozwala im na możliwość godzenia życia zawodowego z rodzinnym, na wypełnianie domowych obowiązków, a jednocześnie zgłaszają problem obciążającego wykonywania wielu czynności (zawodowych i domowych) [7].

Dlatego łącząc perspektywę zawodową i prywatną, M. Hauk [13] sugeruje, aby w dalszych badaniach uwzględnić wzajemną interakcję pomiędzy jednostką, jej rodziną i organizacją. Dopiero analiza interaktywnego wpływu zmiennych może pozwolić na uchwycenie psychologicznych właściwości jednostki, które w połączeniu z charakterystyką środowiska rodzinnego i zawodowego będą stanowić istotny czynnik, wyjaśniający strukturę i dynamikę ich wzajemnego układu, specyfiki relacji.

Praca zdalna – perspektywa pracodawcy

Pełna analiza zjawiska pracy z...