Początki służby BHP w Rzeczypospolitej Polskiej

Sekcja Bezpieczeństwa Pracy ZUS

Od 22 listopada do 17 grudnia 1935 r. Sekcja Bezpieczeństwa Pracy ZUS, realizując jedną tylko spośród zawartych umów, zbadała stan bezpieczeństwa w 16 fabrykach dykt i fornirów, co stanowiło około ²/₃ wszystkich zakładów tej branży w Polsce. W rezultacie wizytacji inspektor bezpieczeństwa pracy ZUS sporządził obszerne sprawozdanie i skierował do dyrekcji fabryk szereg postulatów, żeby zachęcić poszczególne zakłady do wprowadzenia niezbędnych ulepszeń – np. zlikwidowania dołów do parzenia kloców, które były najczęściej źle zabezpieczone, czy do przejścia na indywidualny napęd elektryczny – ZUS zadeklarował, że podda odpowiedniej rewizji wymiar ich składek ubezpieczeniowych. Pod koniec 1935 r. Komisję Bezpieczeństwa Pracy powołał Związek Fabrykantów Dykt i Fornirów, a w lutym 1936 r. Walne Zebranie tego związku przemysłowców uprawomocniło uchwały Komisji przyjęte 15 stycznia tego roku. Na ich podstawie określono m.in. zasady współdziałania z ZUS i regulamin Komisji.

Stała Komisja Bezpieczeństwa Pracy

27 lutego 1936 r. Związek Polskich Hut Żelaznych, organizacja samorządu przedsiębiorców tej branży założył Stałą Komisję Bezpieczeństwa Pracy. W tym czasie komisja bezpieczeństwa pracy przy Polskim Związku Przemysłu Metalowego opracowała program działania, który zakładał m.in. zorganizowanie kół BHP w zakładach należących do PZPM oraz opracowanie wytycznych ich działania.

Podczas posiedzenia Rady Zarządzającej Instytutu Spraw Społecznych 25 listopada 1936 r. dyrektor ISS K. Korniłowicz przedłożył do zatwierdzenia program prac badawczych i propagandowych Instytutu na rok 1937. Zwrócił w nim uwagę w kontekście I Zjazdu Inżynierów Bezpieczeństwa Pracy na „obudzenie...