Obciążenie fizyczne pracowników pralni osiedlowej

Stosunkowo niewielkie pralnie osiedlowe spełniają ważną rolę w szeroko rozumianym systemie utrzymania czystości i estetyki wyglądu mieszkańców. Ryzyko zawodowe pracowników pralni najczęściej ocenia się z punktu widzenia czynników związanych z samym procesem technologicznym.

Wśród tych czynników wyróżnia się:

• fizyczne (hałas, wysoka temperatura i wilgotność powietrza),
• chemiczne (rozpuszczalniki, wywabiacze plam, mydła, detergenty i enzymy w nich zawarte, wybielacze optyczne itp.),
• a także biologiczne (mikroorganizmy chorobotwórcze obecne na powierzchni brudnej bielizny, odzieży i tkanin).

Uciążliwość, a nawet szkodliwość tych czynników sprawia, że zazwyczaj na plan dalszy schodzą czynniki ergonomiczne. Związane zwykle z brakiem odpowiedniej przestrzeni i pracą pod tzw. presją czasu. A w praktyce oznacza to po prostu wymuszenie takich sposobów wykonywania pracy, które nadmiernie obciążają układ mięśniowo-szkieletowy osób zatrudnionych w pralni. Co staje się jeszcze bardziej uciążliwe, jeśli w pralni zatrudnione są osoby z niepełnosprawnością układu ruchu.

W omawianej pralni na jedną zmianę zatrudnione są cztery osoby: operator maszyn pralniczych, maglarka, prasowaczka i szwaczka.

Czytaj także: Ergonomia prac biurowych

Operator maszyn pralniczych (pralnicy i wirówki) – mężczyzna.

Jego praca wykonywana w pozycji stojącej, najczęściej połączonej z pochyleniem i skrętem tułowia oraz podczas chodzenia, polega na: