Metodyka nauczania zagadnień BHP cz. II

• pierwszą, w której uczniowie diagnozują samodzielnie przedstawiony w opisie zdarzenia problem,
• drugą, która polega na tym, że uczniowie zapoznają się z problemem przedstawionym w opisie zdarzenia, a ich zadaniem jest zaproponowanie różnych metod rozwiązania,
• trzecią, w której uczniowie zapoznani są zarówno z samym problemem, jak i jego rozwiązaniem, ale muszą wyjaśnić, dlaczego podjęte zostały takie, a nie inne działania i jaki będzie ich końcowy wynik.

Metoda przypadków ma za zadanie twórcze wykorzystanie wcześniej zdobytej wiedzy i doświadczenia

Przykład

Opis przypadku (tutaj wypadku): Kierowca – zaopatrzeniowiec po rozładowaniu samochodu i przeniesieniu samodzielnie w czasie krótszym niż jedna godzina towarów żywnościowych w pojemniku o łącznej wadze 62 kg i czterech worków z towarem o wadze 50 kg każdy, doznał zawału serca i został zawieziony karetką pogotowia do szpitala.

Pytania:

1. Jakie są przyczyny wypadku wynikające z rozwiązań technicznych?
2. Jakie są przyczyny wypadku wynikające z niewłaściwej organizacji pracy?
3. O jakich wnioskach powypadkowych jest mowa?
4. Jakie są przyczyny wypadku wynikające z zachowań ludzkich?

Przewidywane odpowiedzi uczniów:

Ad 1.
Brak sprzętu pomocniczego do rozładunku.

Ad 2.
Przemieszczanie przez pracownika ciężarów niezgodne z normą, brak odpowiednich badań lekarskich i niewykryty stopień utraty zdrowia.

Ad 3.
Niezwrócenie się o pomoc do innych osób przez poszkodowanego.

Ad 4.
Zakup sprzętu do przeładunku (wózki do przemieszczania ciężarów), wyznaczenie osób do pomocy przy przeładunku w punktach odbioru towaru, wydanie instrukcji dotyczącej transportu ręcznego, uporządkowanie dróg transportowych.

Metodyka nauczania zagadnień BHP – metoda warsztatów

W ostatnich latach dużo mówi się o stosowaniu metod warsztatowych w nauczaniu. Metoda warsztatowa zawiera w sobie znane już formy nauczania. Istotą tej metody jest to, że w wyniku działań psychologicznych i organizacyjnych zmusza ona do aktywności całą grupę. Wszyscy członkowie grupy działają, myślą, rozwiązują problemy, uczą się wzajemnie, wyciągają wnioski. Ważną rolę spełnia prowadzący zajęcia warsztatowe, który powinien umiejętnie sterować wydarzeniami zachodzącymi w ich trakcie, a także winien być otwarty na propozycje uczestników. Wśród technik warsztatowych rozróżnia się zwykle:

• miniwykłady,
• pracę w podgrupach,
• burzę mózgów,
• dyskusję,
• odgrywanie ról (inscenizację).

Łączenie technik warsztatowych

Z wymienionych technik miniwykłady stanowią formę najbardziej pasywną w prowadzeniu zajęć. Każdy z uczestników wygłasza tutaj krótki wykład na dany temat. W połączeniu jednak z prezentacją audiowizualną są one godne polecenia. Najbardziej dynamiczną techniką jest z kolei „burza mózgów”. Uczestnicy podają różne pomysły rozwiązania problemu, a następnie w wyniku dyskusji (cała grupa) czy dyskursu (podgrupa) wyłania się właściwe rozwiązanie. By osiągnąć zamierzony efekt, tzn. aktywność całej grupy, techniki warsztatowe można ze sobą łączyć. Tak np. praca w podgrupach daje poczucie pewności siebie pojedynczych uczestników, umożliwia wzajemną konsultację itd., a z kolei „burza mózgów” sprzyja tworzeniu nowych pomysłów. Efektem połączenia tych dwu technik może być rozwiązanie zadanego problemu.

Galeria