Metody badań i pomiarów czynników szkodliwych na stanowiskach pracy. Wytyczne dotyczące wyposażenia pomiarowego – cz. II

Badanie frakcji wdychalnej aerozolu

Zasada metody badania frakcji wdychalnej aerozolu polega na przepuszczeniu powietrza o znanym strumieniu objętości przez określony czas przez filtr zamieszczony w odpowiednim próbniku w celu zatrzymania aerozolu na filtrze. Otrzymaną masę aerozolu wyznacza się jako różnicę masy filtra ważonego przed pobraniem próbki i po nim. Samo stężenie frakcji wdychalnej aerozolu obliczane jest jako stosunek otrzymanej masy aerozolu do objętości powietrza przepuszczonego przez filtr [2].

W przypadku badania frakcji respirabilnej aerozolu zasada metody badania jest analogiczna jak dla frakcji wdychalnej, z tą różnicą, że zastosowany próbnik, w którym umieszczony jest filtr, musi zawierać selektor wstępny, który spowoduje odpowiednie odseparowanie cząstek frakcji respirabilnej od pozostałych cząstek aerozolu [3].

Zarówno w badaniu frakcji wdychalnej, jak również respirabilnej aerozolu, zgodnie z dyspozycjami norm „pyłowych”, należy stosować typowy sprzęt laboratoryjny, a także wymieniony i scharakteryzowany poniżej [2, 3].

Użycie wagi analitycznej

Podstawowym narzędziem wykorzystywanym w oznaczaniu stężenia aerozolu jest waga analityczna, która powinna być użytkowana zgodnie z instrukcją producenta. Według wydanych poprawek do norm „pyłowych”, o których wspomniano wcześniej, waga powinna zapewnić wskazanie o rozdzielczości co najmniej 0,00001 g [4, 5]. Taką dokładność odczytu można otrzymać w wielu dostępnych na rynku modelach wag analitycznych. W pierwszym wydaniu norm „pyłowych” widniał zapis, który obligował laboratoria do wykonania oznaczenia masy aerozolu na wadze o rozdzielczości co najmniej o wartości 0,000001 g [2, 3]. Taką rozd...