Okulary ochronne o działaniu korekcyjnym – konstrukcja i zasady doboru

Poniżej przedstawiono podstawowe właściwości oraz zalety i wady dostępnych na rynku materiałów oftalmicznych przeznaczonych do konstrukcji okularów korekcyjnych o własnościach ochronnych:

• Poliwęglan allilo diglikolowy (CR-39) 
  Soczewki z tego tworzywa są obecnie najczęściej stosowane ze względu na ich niskie koszty oraz wysoką jakość optyczną. Wadą tego materiału jest niska odporności mechaniczna na uderzenie. Soczewki z tego materiału spełniają jedynie wymagania odporności podwyższonej na uderzenie (odpowiadającej uderzeniu kulką o masie 43 g z prędkością 5,1 m/s). Ponadto soczewki z tego materiału przepuszczają promieniowanie nadfioletowe UVA powyżej 355 nm. Z tego względu w celu zapewnienia odpowiedniej ochrony oczu przed promieniowaniem nadfioletowym (ze źródeł sztucznych oraz naturalnych). Konieczne jest zastosowanie dodatkowych powłok interferencyjnych. W szczególności w przypadku soczewek o znacznych wartościach mocy sferycznych oraz powłok poprawiających odporność tych soczewek na zrysowanie. 
• Trivex (kopolimer na bazie poliuretanu oraz polimocznika)
  Trivex został pierwotnie opracowany dla celów wojskowych przez firmę PPG Industries. Polimer ten charakteryzuje się wysoką odpornością mechaniczną, dobrymi właściwościami optycznymi (absorpcja UV do 380 nm) oraz niską gęstością. Ze względu na niższą wartość współczynnika załamania, w stosunku do poliwęglanu, do osiągnięcia odpowiedniej korekcji wymaga zastosowania grubszych soczewek. 
• Poliwęglan (Bisfenolo-A poliwęglan)
  Poliwęglan jest najczęściej stosowanym materiałem do konstrukcji ochron oczu i twarzy. Materiał ten charakteryzuje się bardzo dobrą odpornością na uderzenie oraz właściwościami absorpcji promieniowania nadfioletowego (absorpcja UV poniżej 385 nm). Wadą poliwęglanu jest jego niska odporność na zarysowanie oraz bardzo...