Układ ruchu strażaka Państwowej Straży Pożarnej

Jednym z podstawowych pojęć fizjologii wysiłku jest wydolność fizyczna, którą prof. Kozłowski określa jako „zdolność do wykonywania ciężkiej lub długotrwałej pracy fizycznej przy użyciu dużych grup mięśniowych bez szybko narastającego zmęczenia oraz zdolność szybkiej likwidacji ewentualnych zaburzeń homeostazy po zakończeniu wysiłku”. W zawodzie strażaka zdolność do wykonywania działań gaśniczo-ratowniczych wymaga od niego wysokiej wydolności fizycznej oraz krótkiego czasu regeneracji po zakończonym wysiłku. Sprawność fizyczna strażaków jest ważnym elementem ich codziennej pracy, dlatego też powstała konieczność okresowej oceny ich sprawności fizycznej.

Zgodnie z prawem corocznej ocenie sprawności fizycznej podlega każdy strażak do 50. roku życia oraz powyżej 50. roku życia. Jeśli bierze on oczywiście bezpośredni udział w działaniach ratowniczych, lub na własną prośbę, jeśli nie bierze czynnego udziału w działaniach ratowniczych. Ocena sprawności fizycznej strażaka pozwalającej na wykonywanie czynności zawodowych, obejmuje próbę wydolnościową – metoda harwardzka („Harvard Step-Up Test”) oraz test sprawności fizycznej obejmujący: bieg na 1000 m i 50 m oraz podciąganie się na drążku.

Praktyka

A jak wygląda praktyka działań strażaków? Z badań ankietowych przeprowadzonych przez dyplomantkę Politechniki Łódzkiej wynika, że działania ratownicze często wymagają ręcznego przemieszczania przedmiotów czy poszkodowanych, niejednokrotnie o masie ponad 50 kilogramów, jak również na rożnych wysokościach. Przemieszczane przedmioty często są nieporęczne i śliskie podczas ich transportu. Nie ma ponadto możliwości użycia jakiegokolwiek środka transportu do tej czynności. Strażacy często skarżą się, że wynoszenie poszkodowanego z budynku podczas akcji ratunkowej w pełnym umundurow...