Bezpieczna kopalnia soli

Kopalnia Soli „Wieliczka” działa nieprzerwanie od średniowiecza, co czyni ją jedną z najstarszych firm w Polsce i całej Europie. Od początku swojego istnienia dbała o bezpieczeństwo pracujących w niej ludzi, jak również samych podziemnych wyrobisk, a co za tym idzie, znajdującego się nad kopalnią miasta wraz z jego mieszkańcami. Dziś w solnym zabytku jest to nadal sprawa priorytetowa.

W czasach króla Kazimierza Wielkiego wielicka kopalnia była już dobrze zorganizowanym i sprawnie działającym przedsiębiorstwem, w którym znajdowali zatrudnienie ludzie różnych zawodów. Nie tylko górnicy i geometrzy, ale też kowale, bednarze czy powroźnicy. Żupa, czyli kopalnia, zatrudniała chirurga (w 1698 r. została nim Magdalena Bendzisławska. Pierwsza w Polsce kobieta posiadająca królewski dyplom potwierdzający medyczną wiedzę i umiejętności), a także utrzymywała szpital św. Ducha, w którym znajdowali pomoc górnicy poszkodowani w wypadkach bądź zniedołężniali z powodu wieku. Była łaźnia, a także kuchnia żupna wydająca posiłki również furmanom przyjeżdżającym do Wieliczki po sól.

Całość funkcjonowania kopalni regulowały królewskie ordynacje (pierwsza z roku 1368). Pracom podziemnym przyglądały się również królewskie komisje, które wydawały instrukcje odnoszące się do spraw związanych m.in. z organizacją pracy czy bezpieczeństwem. I tak w XVI w. raportowano o braku lasów wokół Wieliczki, a zatem drewna do wznoszenia zabezpieczeń (np. kasztów). Zakazywano również m.in. zwożenia trunków do kopalni. Natomiast w roku 1743, ze względu na zagrożenie pożarowe, zabroniono budowy pod ziemią drewnianych kaplic. W dawnych wiekach niejeden pożar rozpoczął się od przewróconej na ołtarz świecy.

Kopalnia dzisiaj