Ocena ryzyka dla pracownika wykonującego prace na wysokości

Przez pracę na wysokości, zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy z późn. zm. (tekst jedn.: Dz.U. z 2003 r., nr 169, poz. 1650 z późn. zm.), rozumie się pracę, która jest wykonywana co najmniej 1 m nad poziomem podłogi lub ziemi. 

W większości przypadków, używając stwierdzenia „praca na wysokości”. Zwykle mamy na myśli pracę powyżej 2 m od poziomu podłogi lub ziemi, a nawet powyżej 3 m. Należy podkreślić, iż praca na wysokości rozpoczyna się już od 1 m, a ryzyko jest różnorodne. W zależności od zawodu, a także poziomu pracy (inne ryzyko niesie praca pracownika sprzątającego na wysokości 1,5 m, a inne pracownika budowlanego przebywającego na wysokości 4 m czy dekarza na wysokości 10 m). Operując jednym pojęciem pracy na wysokości, otrzymujemy całą gamę skutków, a także prawdopodobnych wypadków.

Prace na wysokości mogą być wykonywane: na drabinach, podestach, rusztowaniach, słupach, konstrukcjach wielkogabarytowych, w koszach. Jak przy takiej różnorodności czynności zabezpieczyć pracownika przed upadkiem z wysokości? Pierwszeństwo mają środki ochrony zbiorowej. Następnie należy dobrać właściwe środki ochrony indywidualnej. Środki ochrony zbiorowej mają za zadanie zabezpieczyć grupę osób – w tym także pojedyncze osoby (służą do tego na przykład barierki). Środki ochrony indywidualnej zapewniają bezpieczeństwo konkretnemu pracownikowi (przykładem takiej ochrony są szelki ochronne). 

Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 30 maja 1996 r. w sprawie przeprowadzania badań lekarskich pracowników, zakresu profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich wydawanych do celów przewidzianych w Kodeksie pracy