Jednorazowe rękawice ochronne przeznaczone dla przemysłu spożywczego

Analizując dobór od strony bezpieczeństwa dla produkowanej żywności. Należy uwzględnić fakt, że nie wszystkie rękawice jednorazowe nadają się do kontaktu żywnością. Od strony teoretycznej możemy podzielić rękawice do przemysłu spożywczego na rękawice:

1. do bezpośredniego lub pośredniego kontaktu z żywnością,
2. z ograniczeniami lub bez ograniczeń, 
3. do krótkotrwałego lub długiego kontaktu.

Powyższy podział wynika z: 

1. rodzaju i właściwości materiałów: nitryl, lateks naturalny, winyl czy polietylen,
2. dopasowania materiałów, z jakich wykonane są rękawice, do rodzaju żywności, z jaką będą miały kontakt w procesie produkcyjnym, np. mięso, ryby, cukry, tłuszcze, kwasy, 
3. określenia „czasu pracy” rękawic dla danych warunków ze względu na ich degradację, a tym samym proces migracji, 
4. długości rękawic jednorazowych: 240, 265, 280, 300, 400 mm,
5. temperatury środowiska pracy, np. warunki chłodnicze, bliskość źródeł ciepła.

Od strony kontroli technicznej należy sprawdzić, czy rękawice są właściwie oznakowane oraz ich datę przydatności do użycia. Oznakowanie rękawic piktogramem kieliszka i widelca wskazuje, że rękawice są przeznaczone do kontaktu z żywnością. Dodatkowo rękawice do kontaktu z żywnością powinny posiadać deklarację na podstawie rozporządzenia WE 1935/2004, w której określone jest to, czy nadają się one do bezpośredniego, czy pośredniego kontaktu. Czy kontakt może dotyczyć wszystkich typów żywności i procesów, czy są ograniczenia. Powyższe informację wynikają z odpowiednich wyników badań migracji globalnej i specyficznej tychże rękawic. Dlatego elementem kontroli powinny być zawsze wyniki tych badań w postaci raportu testowego jednostk...