Ergonomia prac w transporcie ręcznym

Pasy lędźwiowe a transport ręczny

Warto zwrócić uwagę na jeden rodzaj sprzętu pomocniczego – raczej niedrogi i może dlatego chętniej kupowany niż znacznie kosztowniejsze narzędzia czy maszyny ułatwiające transport ręczny. Chodzi mianowicie o tzw. pasy lędźwiowe, stanowiące rzekomo czynnik ochronny przed uszkodzeniami kręgosłupa. Niestety tylko rzekomo – po pierwsze, noszenie pasów luźno zapiętych nie daje żadnych efektów, a po drugie – nie ma żadnych potwierdzeń naukowych o ich ochronnym działaniu, nawet w sytuacji poprawnego stosowania. Co więcej, stwierdzono nawet, że ciągłe poprawne stosowanie pasów lędźwiowych powoduje osłabienie mięśni grzbietu, zgodnie ze znaną zasadą zanikania narządu nieużywanego.

Potrzebę wspomnianego wyżej ograniczenia długotrwałego wysiłku fizycznego i stosowania przerw w pracy można określić przy pomocy wydatku energetycznego netto niezbędnego do wykonywania pracy. Zgodnie z rozporządzeniem w przypadku kobiet i całego wysiłku fizycznego (w tym z podnoszeniem i przenoszeniem przedmiotów), w czasie zmiany roboczej wydatek energetyczny nie może przekraczać 5000 kJ, a przy pracy dorywczej – 20 kJ/min.

Mężczyźni są w nieco gorszej sytuacji, dopuszczalny wydatek energetyczny dotyczy wyłącznie pracy fizycznej związanej z podnoszeniem i przenoszeniem przedmiotów i wynosi – w czasie zmiany roboczej – 8400 kJ, a przy pracy dorywczej – 30 kJ/min. Z wydatkiem energetycznym bywa niejaki kłopot wynikający z pewnego uproszczenia problemu. Kojarzy się on bowiem najczęściej z posiłkami profilaktycznymi koniecznymi, jeśli jego wartość przekracza określoną granicę w ciągu zmiany roboczej.

Tymczasem, po pierwsze, należy rozważyć, poza posiłkami, również możliwość zastosowania odpowiednich (liczba i czas) prze...