BHP – wspólną wartością

Bezpieczeństwo pracy w przemyśle betonu towarowego

Jak wiadomo, główne składniki betonu (kruszywo, cement) mają strukturę nieorganiczną. Dlatego pod względem chemicznym, podobnie jak kamień naturalny, stwardniały beton jest obojętny dla środowiska. Nie rozpuszcza się w wodzie, nie emituje żadnych związków lotnych do atmosfery, nie promieniuje, nie koroduje. Ale po połączeniu cementu z wodą masa zarobu zyskuje odczyn zasadowy, który sprawia, że przy zetknięciu ze śluzówką, z rogówką oka lub naskórkiem lekko je podrażnia. I to wg europejskiego rozporządzenia REACH musi być sygnalizowane odbiorcy kodem R36/37/38 na dokumencie dostawy – mimo że ta niedogodność znika nieodwracalnie po kilku godzinach dojrzewania betonu w deskowaniach. Dodawane podczas mieszania komponentów przyspieszacze lub opóźniacze wiązania, modyfikatory konsystencji mieszanki betonowej czy inne domieszki chemiczne trafiają do zarobu w ilości zaledwie 5% wagi cementu, a po spełnieniu swojej roli ich związki są trwale integrowane z matrycą cementową, bez możliwości sublimowania czy wypłukania.

Beton nie zmienia swojej postaci w ciągu użytkowania obiektu. Podlega w całości prostej recyklacji (kruszenie, segregacja na frakcje uziarnienia), w wyniku której zyskuje się kruszywo, wykorzystywane w bieżącej produkcji betonu (obieg wtórny) lub materiał na podbudowy drogowe, do wypełnień terenu itp. Statystyka mówi wyraźnie, że wypadki z udziałem pracowników na terenie wytwórni betonu, skutkujące zazwyczaj drobnymi urazami czy kontuzją – występują rzadziej aniżeli w fazie wywozu na zewnątrz i zabudowy betonu w szalunki. Tu też o wiele częściej odnotowuje się zdarzenia z cięższymi następstwami.

Ten materiał dostępny jest tylko dla użytkowników
którzy są subskrybentami naszego portalu.

Wybierz pakiet subskrypcji dla siebie
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!

Wybierz subskrypcję

Masz aktywną subskrypcję?

Zaloguj się

Nie masz jeszcze konta w serwisie? Dołącz do nas