Asertywność. Jak ją wypracować i rozwijać? Cz. I

Asertywny – czyli jaki?

Człowiek asertywny potrafi rozmawiać z innymi i jasno mówić, jakie są jego potrzeby, możliwości, ale także ograniczenia. Trudną częścią jest niezgadzanie się na coś, co jest dla nas niekomfortowe, ale w sposób grzeczny, niekonfliktowy. Jednak wyzwaniem może być też przyjmowanie pochwał i docenianie własnych sukcesów – nie każdy to potrafi! Znalezienie złotego środka między chronieniem siebie a troską o uczucia innych to właśnie asertywność. Dlatego osoba asertywna to nie tylko taka, która mówi „nie”. W odpowiednim momencie potrafi powiedzieć „tak” i przyjąć komplement, pochwałę lub samej świętować swój osobisty sukces. Bardzo ważne, by umieć w tym zachować równowagę oraz harmonię.

Można powiedzieć, że asertywność to balansowanie na cienkiej linii, która oddziela to, co dobre i komfortowe dla nas, od tego, czego oczekują od nas inni. Bycie asertywnym to nic innego jak stawanie w obronie własnych wartości, potrzeb, jednakże z jednoczesnym szacunkiem dla postaw innych. Zdecydowanie nie jest to sztuka łatwa, dlatego wielu z nas uczy się jej i doskonali ją przez całe życie [3]. Zatem kto to taki?

Osoba asertywna

• umiejętnie i jasno formułuje swoje myśli, opinie, życzenia, prośby,
• nie ma problemu z przyjmowaniem krytyki,
• słucha innych i odpowiednio reaguje (nie obraża, nie wymusza zmiany zdania),
• jest odporna na presję, naciski z zewnątrz, w tym oczekiwania innych,
• umie przyznać się do błędu i przeprosić,
• potrafi prosić o pomoc, kiedy jej potrzebuje,
• kontroluje swoje emocje – nie znaczy to, że jest ich pozbawiona,
• ma wysokie poczucie własnej wartości, pewność siebie i dobrą samoocenę,
• chroni własne dobro i dba o dobro innych,