Szczepienia ochronne zalecane pracownikom

Szczepienia ochronne stanowią jeden z elementów walki z chorobami zakaźnymi. Przedstawiamy, jakie wyróżniamy rodzaje szczepionek, oraz jakie podstawy prawne są związane ze szczepieniem pracowników.

Od dawna jednym z podstawowych instrumentów do walki z chorobami zakaźnymi były, a także są obecnie szczepienia ochronne. Już w I w. n.e. lekarze w Chinach zaobserwowali, że jeśli zdrowa osoba zetknie się z wydzielinami chorej na ospę, to może nie zachorować. Za pioniera współczesnych szczepień powszechnie uznaje się brytyjskiego lekarza Edwarda Jennera, który pod koniec XVIII wieku po raz pierwszy zastosował u człowieka szczepionkę przeciwko ospie prawdziwej. Obserwował on, że kobiety zatrudnione przy dojeniu krów ze zmianami na rękach po zakażeniu ospą krowią nie chorowały na ospę prawdziwą. Po  udanym eksperymencie z zakażeniem młodego chłopca ropą ze zmian spowodowanych ospą krowią u jednej z dojarek Jenner zakażał w ten sposób inne osoby i wszystkie one wykazywały odporność na ospę prawdziwą.

Następnym krokiem w dziedzinie uodpornienia czynnego po odkryciu E. Jennera były prace doświadczalne Ludwika Pasteura, uwieńczone uzyskaniem szczepionki przeciw wąglikowi w 1881 roku i przeciw wściekliźnie w 1885 roku. Po odkryciach Jennera i Pasteura pod koniec XIX wieku i na początku XX w. uzyskano wiele bakteryjnych szczepionek zabitych. Były to m.in. szczepionki przeciw: dżumie (1895 r.), cholerze (1896 r.) i durowi brzusznemu (1896 r.). W drugiej połowie XX w. szczepionki i szczepienia przyczyniły się do poprawy sytuacji epidemiologicznej oraz eliminacji m.in.: błonicy, tężca, krztuśca, odry, świnki, różyczki oraz eradykacji ospy prawdziwej na całym świecie [1].

Obowiązek szczepienia przeciw COVID-19

Obecnie w związku epidem...